Rompons les rangs

Tous en rang. C’est ainsi qu’ils nous veulent, du premier au dernier souffle. En rang dans les salles de classe, aux caisses des supermarchés, au boulot ; en file sur la route, devant les guichets de la bureaucratie, aux urnes… jusqu’à en arriver à la dernière rangée, celui des tombes au cimetière. Toute une existence traînée ainsi – les muscles ne se contractent que pour s’agenouiller, les cœurs ne désirent que la marchandise – dans la sécurité d’une taule.

Car c’est bien à des taules que ressemblent nos villes, où tout espace est reprogrammé pour être surveillé, contrôlé, patrouillé. Les habitants sont comme des détenus escortés par l’exploitation capitaliste et menottés par les obligations sociales, toujours sous l’œil de la vidéosurveillance ; tous avec la même illusion de s’évader en consommant les sensations finement calculées qu’émettent les écrans omniprésents.

Cette société carcérale promet le bien-être, mais ne maintient que les massacres, comme le démontrent les rêves naufragés de ceux qui tentent d’y entrer et les corps bombardés de ceux qui se soulèvent à ses portes. Qui prend la liberté de ne pas mendier et de frayer sa propre route, aura à faire à une armée de politiciens, magistrats, gendarmes et journalistes.

Si à Bruxelles une nouvelle maxi-prison est en construction, à Athènes on impose un régime spécial aux prisonniers combattants ; si à Paris on pose la première pierre du nouveau Palais de Justice, à Zurich et à Munich d’autres monstrueux Centres de Justice et de Police sont au menu ; si les pouvoirs se mettent d’accord au-delà des frontières pour appliquer des stratégies contre-insurrectionnelles, les laboratoires de recherche et l’industrie sécuritaire passent à une vitesse supérieure pour fabriquer la paix sociale. Et partout, de l’Espagne en passant par l’Italie et la Grèce, la répression s’abat sur quiconque est entaché du crime le plus intolérable : en finir avec l’obéissance et inciter les autres à en faire autant.

Les grandes œuvres de la répression ne rencontrent pas qu’applaudissements, silences, ou lamentations. Parfois elles se heurtent à une hostilité résolue. C’est le cas par exemple pour la plus grande prison belge en voie de construction, projet dont l’histoire est déjà parsemée d’actions directes contre tous ceux qui y collaborent, des institutions publiques aux entreprises privées. De la peinture aux pierres, des marteaux aux flammes, des destructions aux sabotages, un univers d’attaque déchire tout code pénal, tout calcul politique, toute complaisance avec l’État. Si les défenseurs de l’ordre veulent l’étouffer, c’est que cette soif de liberté peut devenir contagieuse. Partout.

L’être humain n’est pas né pour rester en rang, la tête basse, en attente d’un permis de vivre. Relever la tête, armer le bras et défier le pouvoir – c’est là que commence la vie, en faisant sauter tous les rangs.

– –

ΣΠΑΣΤΕ ΤΙΣ ΣΕΙΡΕΣ

Ολους στη σειρ?. Ετσι μας θ?λουν, απ? την πρ?τη μ?χρι την τελευτα?α αναπνο?. Στη σειρ? μ?σα στις σχολικ?ς α?θουσες, στα ταμε?α των σο?περ μ?ρκετ, στους χ?ρους δουλει?ς, στη κυκλοφοριακ? συμφ?ρηση των δρ?μων, στα γραφε?α της γραφειοκρατ?ας των δημοσ?ων υπηρεσι?ν, στις κ?λπες…. μ?χρι να φτ?σουμε στη τελευτα?α σειρ? στο?χησης, αυτ? των τ?φων στα νεκροταφε?α. Ολ?κληρη η ?παρξη μας κατασπαταλημ?νη μ’αυτ? τον τρ?πο,-οι μ?ες βρ?σκονται σε εγρ?γορση μον?χα γι? υποκλ?σεις, οι καρδι?ς επιθυμο?ν μον?χα εμπορε?ματα,-μ?σα στη σιγουρι? μιας φυλακ?ς.

Γιατ? οι π?λεις μας μοι?ζουν ?δη με μι? φυλακ?,κ?θε δημ?σιος χ?ρος προγραμματ?ζεται γι? να επιτηρε?ται, να ελ?γχεται, να περιπολε?ται. Οι κ?τοικοι τους ε?ναι κρατο?μενοι απ? την καπιταλιστικ? εκμετ?λλευση, περασμ?νοι με χειροπ?δες απ? τις κοινωνικ?ς υποχρε?σεις, υπ? την επ?βλεψη μιας τηλε-κ?μερας σε κ?θε τους β?μα ! Ολοι τους διακατ?χονται απ? την ?δια επιθυμ?α απ?δρασης, καταναλ?νοντας τα τ?λεια υπολογισμ?να συναισθ?ματα που εκπ?μπονται απ? τις πανταχο? παρο?σες οθ?νες.

Η κοινων?α μας ε?ναι μι? φυλακ? ανοικτο? ουρανο? που υπ?σχεται την ευμ?ρεια αλλ? καταφ?ρνει να τηρ?σει μον?χα τις σφαγ?ς, οπως αποδυκνε?ουν τα ναυαγισμ?να ?νειρα ?λων ?σων αποπειρο?νται να εισ?λθουν καθ?ς και τα βομβαρδισμ?να πτ?ματα ?λων ?σων εξεγε?ρονται στο κατ?φλι της. Για την εξουδετ?ρωση ?ποιου τολμ? και δεν ζητ? ελεημοσ?νη αλλ? αντ?θετα διανο?γει με την ικαν?τητα του το δρ?μο του, φροντ?ζουν οι δι?φοροι νομοθ?τες, οι δικαστ?ς, οι χωροφ?λακες και οι δημοσιογρ?φοι.

Αν αυτ? τη στιγμ? στις Βρυξ?λλες βρ?σκεται στη φ?ση κατασκευ?ς μι? μεγα-φυλακ?, στην Αθ?να επιβ?λλονται ειδικ?ς συνθ?κες κρ?τησης στους πι? ανυπ?τακτους κρατο?μενους ! Αν στο Παρ?σι μπα?νει ο θεμ?λιος λ?θος του ν?ου δικαστικο? μεγ?ρου, στη Ζυρ?χη και στο Μ?ναχο προγραμματ?ζονται την ?δια στιγμ? ?λλα τερατ?δη κ?ντρα δικαιοσ?νης και αστυνομικο? ελ?γχου ! Αν οι εξουσ?ες καταφ?ρνουν να συνεννοηθο?ν π?ρα απ? τα σ?νορα ετσι ?στε να εφαρμ?σουν αντιεξεγερσιακ?ς στρατηγικ?ς, τα ερευνητικ? κ?ντρα και η βιομηχαν?α της ασφ?λειας επιταχ?νουν ταυτ?χρονα τις διεργασ?ες κατασκευ?ς της κοινωνικ?ς ειρ?νης. Παντο?, απ? την Ισπαν?α μ?χρι την Ελλ?δα περν?ντας απ? την Ιταλ?α η καταστολ? χτυπ? ανελ?ητα οποιον χρε?θηκε με το πι? ασυγχ?ρητο ?γκλημα : να ξεμπερδε?ει επιτ?λους με τη υπακο? παροτρ?νοντας τους ?λλους να κ?νουν το ?διο.

Παρ?λα αυτ?, τα μεγ?λα επιτε?γματα της καταστολ?ς δεν συναντο?ν στο δρ?μο τους μον?χα τα χειροκροτ?ματα, τη σιγ? ? τα παρ?πονα. Ορισμ?νες φορ?ς συγκρο?ονται επ?σης και με μια αποφασιστικ? και συμπαγ? εχθρ?τητα, ?πως συμβα?νει αυτ? τη στιγμ? με την περ?πτωση της κατασκευ?ς της μεγαλ?τερης φυλακ?ς στο Β?λγιο. Το εργοτ?ξιο που αναμ?νεται να ξεκιν?σει καταγρ?φει ?δη στο ιστορικ? του μι? σειρ? ?μεσων δρ?σεων εν?ντια σε ?λους αυτο?ς που εμπλ?κονται στην κατασκευ?, δημ?σιους θεσμο?ς και ιδιωτικ?ς εταιρ?ες. Απ? τις μπογι?ς μ?χρι τις π?τρες, απ? απ? τα σφυρι? μ?χρι τις φωτι?ς, απ? τις καταστροφ?ς μ?χρι τα σαμποταζ, υπ?ρχει ?να ολ?κληρο επιθετικ? σ?μπαν που διαρηγν?ει κ?θε ποινικ? κ?δικα, κ?θε πολιτικ? υπολογισμ?, κ?θε συμφων?α με το κρ?τος. Αν οι υπερασπιστ?ς της τ?ξης επιθυμο?ν να το πν?ξουν, δεν ε?ναι παρ? γιατ? η δ?ψα της ελευθερ?ας μπορε? να γ?νει μεταδοτικ?. Παντο?.

Το ανθρ?πινο ον δεν γενν?θηκε γι? να κ?θεται στη σειρ?, ?νας οσφυοκ?μπτης σε αναμον? ?δειας ζω?ς. Με το κεφ?λι ψηλ?, οπλ?ζοντας το χ?ρι και προκαλ?ντας την εξουσ?α-ειναι εδω και τ?ρα που αρχ?ζει η ζω?, σπ?ζοντας ?λες τις σειρ?ς.

—

Rompiamo le righe

Tutti in riga. Così ci vogliono, dal primo all’ultimo respiro. In riga nelle aule scolastiche, alle casse dei supermercati, sul posto di lavoro, incolonnati nel traffico, negli uffici della burocrazia, nei seggi elettorali… fino ad arrivare all’ultima riga, quella dei loculi nei cimiteri. Una intera esistenza trascinata così – muscoli scattanti solo negli inchini, cuori desideranti solo merci – nella sicurezza di una galera.

Perché è ad una galera che ormai assomigliano le nostre città, dove ogni spazio viene riprogrammato per essere sorvegliato, controllato, pattugliato. Gli abitanti sono come detenuti scortati dallo sfruttamento capitalista ed ammanettati dagli obblighi sociali, sempre sotto l’occhio di una telecamera, ad ogni passo ; tutti con la stessa voglia di evadere da consumare davanti agli onnipresenti schermi.

La nostra è una società carceraria che promette benessere ma mantiene solo massacri, come dimostrano i sogni naufragati di chi tenta di entrarvi e i corpi bombardati di chi si ribella alle sue porte. A neutralizzare chi si prende la libertà di non elemosinare e di aprirsi da sé la propria strada ci pensano i vari legislatori, magistrati, gendarmi, giornalisti.

Se a Bruxelles è in costruzione una nuova maxi-prigione, ad Atene viene imposto un regime di reclusione speciale ai prigionieri più riottosi ; se a Parigi viene posta la prima pietra al nuovo Palazzo di Giustizia, a Zurigo e a Monaco sono in programma altri mostruosi Centri di Giustizia e Polizia. Se i poteri si accordano al di là delle frontiere per applicare strategie controinsurrezionali, i laboratori di ricerca e l’industria della sicurezza accelerano per fabbricare la pace sociale. E dappertutto, dalla Spagna alla Grecia passando per l’Italia, la repressione si abbatte su chi si è macchiato del crimine più intollerabile : farla finita con l’obbedienza e spronare gli altri a fare altrettanto.

Ma le grandi opere della repressione non incontrano solo il plauso, il silenzio o la lamentela. Talvolta si scontrano anche con una ostilità risoluta e ardita, come sta capitando al più grande carcere belga in via di costruzione. Il suo cantiere deve ancora essere aperto che già la sua storia è costellata di azioni dirette contro tutti coloro che ne sono coinvolti, istituzioni pubbliche o aziende private. Dalla vernice ai sassi, dai martelli alle fiamme, dai danneggiamenti ai sabotaggi, è un universo d’attacco che straccia ogni codice penale, ogni calcolo politico, ogni accomodamento con lo Stato. E questa sete di libertà può diventare contagiosa. Ovunque.

L’ESSERE UMANO NON È NATO PER STARE IN RIGA, A CAPO CHINO, IN ATTESA DEL PERMESSO DI VIVERE. SOLLEVARE LA TESTA, ARMARE IL BRACCIO E SFIDARE IL POTERE : È QUI CHE INIZIA LA VITA, NEL FAR SALTARE TUTTE LE RIGHE.

– –

Break the ranks

Everyone should fall in line. That’s what they want, from our first to our last breath. We should be in line for the classrooms, for the checkouts of the supermarket, for work ; we should queue up on the roads, in front of the counters of bureaucracy, at the polling stations… until the end of the line, in rows of tombstones. An entire existence that drags on like this – our muscles only contract to kneel down, our hearts only beat for goods – in the safety of a prison.

The cities are looking more and more like prisons, with every corner planned to be better surveilled, controlled, patrolled. The inhabitants are like prisoners escorted by capitalist exploitation and handcuffed by social obligations, always under the artificial eyes of security cameras. Everyone directed towards craving the consumption of feelings, carefully calculated, delivered by omnipresent screens.

This prison-society promises well-being, but delivers mostly massacres, as it is demonstrated by the drowned dreams of those who have tried to cross its moat and the bombarded bodies of those who rise up at its gates. Those who take the freedom to not beg but would rather trace their own paths, will be confronted by an army of politicians, judges, police and journalists.

While in Brussels a new maxi-prison is being built, in Athens a special regime is being imposed on combative prisoners ; while in Paris they are laying the first brick of the new Justice Palace, in Zürich and Munich other monstrous Police and Justice Centres are being planned ; while powers are making agreements beyond national borders on how to carry out counter-insurgency strategies, research laboratories and surveillance industries are set up to produce social peace. And everywhere, from Spain to Greece to Italy, repression hits anyone who is tainted by the most intolerable crime : ending with obedience and inciting others to do so as well.

However, these huge projects of repression are not only met with applauses, silences or complaints. Sometimes they crash against a hostility that is resolute and daring. It is the case, for example, of the biggest belgian prison to date, currently under construction. A project whose path has already been studded by direct actions against those who collaborate, both public institutions and private enterprises. From paint to stones, from hammers to flames, from destruction to sabotage, it’s a constellation of attacks that completely breaks away from the penal code, political strategy or complacency with the State. If the defenders of this order want to smother this struggle, it’s because a breath of freedom can become contagious. Everywhere.

The human being was not born to fall in line, to keep his head low, to wait for a permission to live. But by raising our heads, arming our hands and challenging power – that’s where life begins : by the destruction of all ranks.